Πετρουλάκης Αντώνης


Βιογραφικό

(1935)

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1935. Σπούδασε ζωγραφική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών(1958-1964), με δασκάλους τους Α. Γεωργιάδη, Γ. Μαυροϊδή, Γ. Μόραλη και Ε. Βοϊλά. Η ζωγραφική του, με έντονα τα στοιχεία της ελληνικότητας, είναι ανθρωποκεντρική –προσωπογραφίες, αυτοπροσωπογραφίες, μορφές σε εσωτερικούς χώρους-, και κινείται στα πλαίσια του ρεαλισμού, ενώ εντοπίζονται σε αυτή επιρροές και από τη βυζαντινή και τη λαϊκή τέχνη. Με λιτή, αυστηρή σύνθεση, αμεσότητα, ψυχογραφική διάθεση, γαιώδη χρώματα και ευαισθησία στη μελέτη της τονικότητας, απεικονίζει πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντος και του τόπου καταγωγής του. Δίδαξε στη Δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ σκηνογράφησε και πολλές παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Πετρουλάκης Αντώνης


Βιογραφικό

(1935)

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1935. Σπούδασε ζωγραφική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών(1958-1964), με δασκάλους τους Α. Γεωργιάδη, Γ. Μαυροϊδή, Γ. Μόραλη και Ε. Βοϊλά. Η ζωγραφική του, με έντονα τα στοιχεία της ελληνικότητας, είναι ανθρωποκεντρική –προσωπογραφίες, αυτοπροσωπογραφίες, μορφές σε εσωτερικούς χώρους-, και κινείται στα πλαίσια του ρεαλισμού, ενώ εντοπίζονται σε αυτή επιρροές και από τη βυζαντινή και τη λαϊκή τέχνη. Με λιτή, αυστηρή σύνθεση, αμεσότητα, ψυχογραφική διάθεση, γαιώδη χρώματα και ευαισθησία στη μελέτη της τονικότητας, απεικονίζει πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντος και του τόπου καταγωγής του. Δίδαξε στη Δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ σκηνογράφησε και πολλές παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Πετρουλάκης Αντώνης


Βιογραφικό

(1935)

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1935. Σπούδασε ζωγραφική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών(1958-1964), με δασκάλους τους Α. Γεωργιάδη, Γ. Μαυροϊδή, Γ. Μόραλη και Ε. Βοϊλά. Η ζωγραφική του, με έντονα τα στοιχεία της ελληνικότητας, είναι ανθρωποκεντρική –προσωπογραφίες, αυτοπροσωπογραφίες, μορφές σε εσωτερικούς χώρους-, και κινείται στα πλαίσια του ρεαλισμού, ενώ εντοπίζονται σε αυτή επιρροές και από τη βυζαντινή και τη λαϊκή τέχνη. Με λιτή, αυστηρή σύνθεση, αμεσότητα, ψυχογραφική διάθεση, γαιώδη χρώματα και ευαισθησία στη μελέτη της τονικότητας, απεικονίζει πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντος και του τόπου καταγωγής του. Δίδαξε στη Δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ σκηνογράφησε και πολλές παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Πετρουλάκης Αντώνης


Βιογραφικό

(1935)

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1935. Σπούδασε ζωγραφική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών(1958-1964), με δασκάλους τους Α. Γεωργιάδη, Γ. Μαυροϊδή, Γ. Μόραλη και Ε. Βοϊλά. Η ζωγραφική του, με έντονα τα στοιχεία της ελληνικότητας, είναι ανθρωποκεντρική –προσωπογραφίες, αυτοπροσωπογραφίες, μορφές σε εσωτερικούς χώρους-, και κινείται στα πλαίσια του ρεαλισμού, ενώ εντοπίζονται σε αυτή επιρροές και από τη βυζαντινή και τη λαϊκή τέχνη. Με λιτή, αυστηρή σύνθεση, αμεσότητα, ψυχογραφική διάθεση, γαιώδη χρώματα και ευαισθησία στη μελέτη της τονικότητας, απεικονίζει πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντος και του τόπου καταγωγής του. Δίδαξε στη Δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ σκηνογράφησε και πολλές παραστάσεις στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Σπεράντζας Βασίλειος


Βιογραφικό

(1938)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική, στην Ecole des Beaux Arts (1956 – 1962) στο Παρίσι, όπου και δίδαξε λιθογραφία ως επιμελητής (1976 – 1987). Στη ζωγραφική του, χρησιμοποιεί λαδομπογιές, τέμπερες, παστέλ, ακρυλικά, φύλλα ασημιού, ενώ στη χαρακτική δουλεύει λιθογραφίες και χαλκογραφίες. Στο σύνολο του έργου του, διασταυρώνονται ο δυναμισμός του Picasso, ο λυρισμός του Matisse και η χρωματική αίσθηση του Chagall, με στοιχεία από την αρχαϊκή, τη βυζαντινή, τη λαϊκή τέχνη, ακόμα και από την ινδική τέχνη και τις μινιατούρες. Αυτές οι επιρροές, έχουν συγχωνευτεί σε μία προσωπική μυθολογία και ένα χαρακτηριστικό καλλιτεχνικό ιδίωμα, στο οποίο παραμένει πιστός, σε όλη την πορεία του. Η τέχνη του, είναι ανθρωποκεντρική, με τη γυναικεία φιγούρα να κυριαρχεί, γυμνή ή καλυμμένη με διάφανα ενδύματα, σε εσωτερικά σπιτιών ή μπαλκόνια νεοκλασικών με πολυποίκιλτες σιδεριές. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει λάβει επίσης μέρος σε Πανελλήνιες, στο Salon de Mai του Παρισιού (1967-1987), καθώς και σε ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις ζωγραφικής και χαρακτικής. Το 1971 συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Σπεράντζας Βασίλειος


Βιογραφικό

(1938)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική, στην Ecole des Beaux Arts (1956 – 1962) στο Παρίσι, όπου και δίδαξε λιθογραφία ως επιμελητής (1976 – 1987). Στη ζωγραφική του, χρησιμοποιεί λαδομπογιές, τέμπερες, παστέλ, ακρυλικά, φύλλα ασημιού, ενώ στη χαρακτική δουλεύει λιθογραφίες και χαλκογραφίες. Στο σύνολο του έργου του, διασταυρώνονται ο δυναμισμός του Picasso, ο λυρισμός του Matisse και η χρωματική αίσθηση του Chagall, με στοιχεία από την αρχαϊκή, τη βυζαντινή, τη λαϊκή τέχνη, ακόμα και από την ινδική τέχνη και τις μινιατούρες. Αυτές οι επιρροές, έχουν συγχωνευτεί σε μία προσωπική μυθολογία και ένα χαρακτηριστικό καλλιτεχνικό ιδίωμα, στο οποίο παραμένει πιστός, σε όλη την πορεία του. Η τέχνη του, είναι ανθρωποκεντρική, με τη γυναικεία φιγούρα να κυριαρχεί, γυμνή ή καλυμμένη με διάφανα ενδύματα, σε εσωτερικά σπιτιών ή μπαλκόνια νεοκλασικών με πολυποίκιλτες σιδεριές. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει λάβει επίσης μέρος σε Πανελλήνιες, στο Salon de Mai του Παρισιού (1967-1987), καθώς και σε ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις ζωγραφικής και χαρακτικής. Το 1971 συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Σπεράντζας Βασίλειος


Βιογραφικό

(1938)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική, στην Ecole des Beaux Arts (1956 – 1962) στο Παρίσι, όπου και δίδαξε λιθογραφία ως επιμελητής (1976 – 1987). Στη ζωγραφική του, χρησιμοποιεί λαδομπογιές, τέμπερες, παστέλ, ακρυλικά, φύλλα ασημιού, ενώ στη χαρακτική δουλεύει λιθογραφίες και χαλκογραφίες. Στο σύνολο του έργου του, διασταυρώνονται ο δυναμισμός του Picasso, ο λυρισμός του Matisse και η χρωματική αίσθηση του Chagall, με στοιχεία από την αρχαϊκή, τη βυζαντινή, τη λαϊκή τέχνη, ακόμα και από την ινδική τέχνη και τις μινιατούρες. Αυτές οι επιρροές, έχουν συγχωνευτεί σε μία προσωπική μυθολογία και ένα χαρακτηριστικό καλλιτεχνικό ιδίωμα, στο οποίο παραμένει πιστός, σε όλη την πορεία του. Η τέχνη του, είναι ανθρωποκεντρική, με τη γυναικεία φιγούρα να κυριαρχεί, γυμνή ή καλυμμένη με διάφανα ενδύματα, σε εσωτερικά σπιτιών ή μπαλκόνια νεοκλασικών με πολυποίκιλτες σιδεριές. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει λάβει επίσης μέρος σε Πανελλήνιες, στο Salon de Mai του Παρισιού (1967-1987), καθώς και σε ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις ζωγραφικής και χαρακτικής. Το 1971 συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Στάμος Θεόδωρος


Βιογραφικό

(1922-1997)

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1922 από Έλληνες μετανάστες γονείς. Από τα δεκατέσσερα του μόλις χρόνια κέρδισε υποτροφία, για την American Artists’ School της Ν. Υόρκης όπου παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής. Ήδη όμως, από το 1937, είχε αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Το 1943 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στη γνωστή γκαλερί της Betty Parsons, Wakefield Gallery and Bookshop. Η Parsons τον υποστήριξε θερμά και ανέλαβε τη διοργάνωση των εκθέσεών του ως το 1957. Παράλληλα με το εικαστικό του έργο, δίδαξε στο Black Mountain College της Βόρειας Καρολίνα και στο Hartley Settlement House της Ν.Υόρκης. Οι πρώτοι του πίνακες, της δεκαετίας του ’40 απαρτίζονται από ελεύθερα, βιομορφικά σχήματα, που πλανώνται σε ένα δισδιάστατο, ακαθόριστο μυστηριακό χώρο. Την ίδια εποχή, μία ομάδα καινοτόμων καλλιτεχνών στη Ν. Υόρκη, κινούνταν γύρω από παρόμοιες μορφολογικές αναζητήσεις, επιχειρώντας, να αποτινάξουν τον “ασφυκτικό ζυγό του ρεαλισμού”, που αποτέλεσε την κλασική παράδοση στην αμερικανική τέχνη, και να καθιερώσουν την ανεικονική ζωγραφική. Η πρωτοποριακή αυτή ομάδα, έμεινε στην ιστορία ως «Σχολή της Νέας Υόρκης», και ο Έλληνας καλλιτέχνης, ως πρωτεργάτης της τάσης που αργότερα βαφτίστηκε «αφηρημένος εξπρεσιονισμός». Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε σημαντικές αμερικανικές και ευρωπαϊκές γκαλερί και στα σημαντικότερα μουσεία σε ολόκληρο τον κόσμο. Παραδειγματικά έργα του ανήκουν σε μουσεία και ιδρύματα στη Νέα Υόρκη (Metropolitan Museum of Art, Museum of Modern Art, Solomon R. Guggenheim Museum, Whitney Museum of Art), στην Αθήνα (Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου), στο Σικάγο (Art Institute), στο Smithsonian American Art Museum, Washington D.C., στo Rio de Janeiro (Museu de Arte Moderna), στο Tel Aviv Museum, στο Museum Moderner Kunst, Vienna και σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Σχοινά Μαίρη


Βιογραφικό

(1948)

Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1948. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους στη χαρακτική τον Κ. Γραμματόπουλο (1966 – 1971), και στην Τέχνη του βιβλίου το Γ. Παπαδάκη και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux Arts (1976-1981). Τα θέματά της, τα αντλεί από την ελληνική ύπαιθρο, ενώ χαρακτηριστικά στοιχεία του έργου της, είναι η έμφαση στο σχέδιο, η καθαρότητα των λεπτομερειών, τα ποιητικά χρώματα και οι απαλλοί τόνοι, η τάση σχηματοποίησης, η γεωμετρική λιτότητα, καθώς και η λυρική διάθεση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Σχοινά Μαίρη


Βιογραφικό

(1948)

Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1948. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους στη χαρακτική τον Κ. Γραμματόπουλο (1966 – 1971), και στην Τέχνη του βιβλίου το Γ. Παπαδάκη και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι, στην Ecole des Beaux Arts (1976-1981). Τα θέματά της, τα αντλεί από την ελληνική ύπαιθρο, ενώ χαρακτηριστικά στοιχεία του έργου της, είναι η έμφαση στο σχέδιο, η καθαρότητα των λεπτομερειών, τα ποιητικά χρώματα και οι απαλλοί τόνοι, η τάση σχηματοποίησης, η γεωμετρική λιτότητα, καθώς και η λυρική διάθεση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Takis


Βιογραφικό

(1925-2019)

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Ξεκινά την καλλιτεχνική του πορεία σε ηλικία περίπου 20 ετών, σε ένα υπόγειο εργαστήρι, όταν έρχεται σε επαφή με τα έργα του Picasso και του Giacometti. Το 1952 δημιουργεί το πρώτο του ατελιέ με τους παιδικούς του φίλους και καλλιτέχνες Μίνω Αργυράκη και Ραϋμόνδο στην περιοχή της Ανάκασας. Τα πρώτα έργα του είναι προτομές από γύψο και γλυπτά από σφυρήλατο σίδηρο εμπνευσμένα τόσο από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό όσο και από καλλιτέχνες όπως ο Picasso και ο Giacometti. Το 1953, αρχίζει να δουλέυει την πέτρα, επιθυμώντας όχι μόνο να υποχρεώσει το υλικό σε μεταμόρφωση, αλλά να αντιληφθεί δουλεύοντας το, «τι συμβαίνει στο εσωτερικό του»: να συλλάβει τη ζωή και την ευφυΐα της ύλης και να ακολουθήσει τους νόμους της. Το 1954, εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου διαμένει έκτοτε. Από το 1955 και μέχρι το τέλος του 1965 πειραματίστηκε με όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος και της φύσης τα οποία περιβάλλουν τον άνθρωπο, αλλά αδυνατεί να τα εντοπίσει με γυμνό μάτι. Αυτά τα στοιχεία θα αποτελέσουν τη βάση της καλλιτεχνικής του πορείας και εξερεύνησης καθώς χάρη σε αυτά διακρίνεται, ξεχωρίζει και καινοτομεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, συνέχισε να διερευνά τα όρια και τα σημεία τομής της καλλιτεχνικής και επιστημονικής αντίληψης, καθώς και της μουσικής, των ήχων και ιδιαίτερα των εικόνων που βρίσκονται σε κίνηση. Τα έργα του κοσμούν τις μόνιμες συλλογές των σπουδαιότερων μουσείων του κόσμου όπως το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης George Pompidou στο Παρίσι, το ΜΟΜΑ και το Guggenheim Museum της Νέας Υόρκης, τη De Menil Collection στο Χιούστον, την Tate Modern του Λονδίνου, την Peggy Guggenheim Collection στη Βενετία.
Στη Γαλλία, το Μουσείο του Jeu de Paume, το Palais de Tokyo και το Fondation Maeght έχουν οργανώσει μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις αφιερωμένες στον καλλιτέχνη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Τάσσος (Αλεβίζος Αναστάσιος)


Βιογραφικό

(1914-1985)

Γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας το 1914 και πήρε τα πρώτα του μαθήματα σχεδίου στην Αθήνα από το ζωγράφο Γ. Κωτσάκη το 1927. Την περίοδο 1930 – 1939 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών γλυπτική, ζωγραφική και χαρακτική με δασκάλους τους Θ. Θωμόπουλο, Ο. Αργυρό, Κ. Παρθένη και Γ. Κεφαλληνό, στο εργαστήριο του οποίου διετέλεσε και επιμελητής. Από τα χρόνια των σπουδών του, οργανώθηκε στο χώρο της Αριστεράς και αργότερα έγινε μέλος του ΕΑΜ Καλλιτεχνών.Την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης, χάραξε ξυλογραφίες για προπαγανδιστικό υλικό, και σχεδίασε αφίσες που κυκλοφορούσαν παράνομα και ανυπόγραφα. Στα πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας του, το σύνολο του έργου του, διαφοροποιείται μέσα από ενότητες ύφους και ανάλογες θεματικές επιλογές, που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες, εύκολα αναγνωρίσιμες, χρονικές περιόδους. Το μέσο με το οποίο εκφράστηκε σχεδόν αποκλειστικά ήταν η ξυλογραφία σε πλάγιο ξύλο, συνειδητή απόφασή του, που διαμόρφωσε σιγά σιγά το προσωπικό του ιδίωμα. Αργότερα, η γνωριμία του με το ζωγράφο και χαράκτη Δ. Γαλάνη το 1947, διευρύνει τους ορίζοντές του, και τον φέρνει σε επαφή με τη γαλλική χαρακτική και τις νεότερες ευρωπαϊκές τάσεις. Στην περίοδο 1946 – 1952, φιλοτεχνεί τα πρώτα του γυμνά, νεκρές φύσεις, πορτρέτα, τοπία, ανακαλύπτει τις δυνατότητες της χαλκογραφίας και αρχίζει να χρησιμοποιεί χρώμα στις συνθέσεις του. Τα χρόνια που ακολουθούν (1960 – 1967), αφαιρεί τα συμπληρωματικά στοιχεία από τις συνθέσεις του, και επικεντρώνεται περισσότερο στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής, που καταλαμβάνει πλέον, περίπου όλη την επιφάνεια των έργων του, ενώ εγκαταλείπει σταδιακά και το χρώμα. Έκανε 18 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε διεθνείς διοργνώσεις (Μπιενάλε Βενετίας 1950, Sao Paulo 1961) και στις περισσότερες Μπιενάλε Χαρακτικής (Λουγκάνο, Λιουμπλιάνα, Τόκιο, κ.α.). Παρουσίασε αναδρομικές εκθέσεις εν ζωή, το 1953 (εφ. Το Βήμα), 1964 (ΑΤΙ) και 1975 (Εθνική Πινακοθήκη). Μετά το θάνατό του (Αθήνα 1985), το έργο του εκτέθηκε αναδρομικά στη Εθνική Πινακοθήκη και στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το 1987.
Το 1986 ιδρύθηκε η «Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος», με σκοπό τη διάδοση του έργου του και την υποστήριξη της ελληνικής χαρακτικής, και έδρα το σπίτι του στο Μετς, το οποίο μετατράπηκε σε μουσείο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Τάσσος (Αλεβίζος Αναστάσιος)


Βιογραφικό

(1914-1985)

Γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας το 1914 και πήρε τα πρώτα του μαθήματα σχεδίου στην Αθήνα από το ζωγράφο Γ. Κωτσάκη το 1927. Την περίοδο 1930 – 1939 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών γλυπτική, ζωγραφική και χαρακτική με δασκάλους τους Θ. Θωμόπουλο, Ο. Αργυρό, Κ. Παρθένη και Γ. Κεφαλληνό, στο εργαστήριο του οποίου διετέλεσε και επιμελητής. Από τα χρόνια των σπουδών του, οργανώθηκε στο χώρο της Αριστεράς και αργότερα έγινε μέλος του ΕΑΜ Καλλιτεχνών.Την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης, χάραξε ξυλογραφίες για προπαγανδιστικό υλικό, και σχεδίασε αφίσες που κυκλοφορούσαν παράνομα και ανυπόγραφα. Στα πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας του, το σύνολο του έργου του, διαφοροποιείται μέσα από ενότητες ύφους και ανάλογες θεματικές επιλογές, που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες, εύκολα αναγνωρίσιμες, χρονικές περιόδους. Το μέσο με το οποίο εκφράστηκε σχεδόν αποκλειστικά ήταν η ξυλογραφία σε πλάγιο ξύλο, συνειδητή απόφασή του, που διαμόρφωσε σιγά σιγά το προσωπικό του ιδίωμα. Αργότερα, η γνωριμία του με το ζωγράφο και χαράκτη Δ. Γαλάνη το 1947, διευρύνει τους ορίζοντές του, και τον φέρνει σε επαφή με τη γαλλική χαρακτική και τις νεότερες ευρωπαϊκές τάσεις. Στην περίοδο 1946 – 1952, φιλοτεχνεί τα πρώτα του γυμνά, νεκρές φύσεις, πορτρέτα, τοπία, ανακαλύπτει τις δυνατότητες της χαλκογραφίας και αρχίζει να χρησιμοποιεί χρώμα στις συνθέσεις του. Τα χρόνια που ακολουθούν (1960 – 1967), αφαιρεί τα συμπληρωματικά στοιχεία από τις συνθέσεις του, και επικεντρώνεται περισσότερο στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής, που καταλαμβάνει πλέον, περίπου όλη την επιφάνεια των έργων του, ενώ εγκαταλείπει σταδιακά και το χρώμα. Έκανε 18 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε διεθνείς διοργνώσεις (Μπιενάλε Βενετίας 1950, Sao Paulo 1961) και στις περισσότερες Μπιενάλε Χαρακτικής (Λουγκάνο, Λιουμπλιάνα, Τόκιο, κ.α.). Παρουσίασε αναδρομικές εκθέσεις εν ζωή, το 1953 (εφ. Το Βήμα), 1964 (ΑΤΙ) και 1975 (Εθνική Πινακοθήκη). Μετά το θάνατό του (Αθήνα 1985), το έργο του εκτέθηκε αναδρομικά στη Εθνική Πινακοθήκη και στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το 1987.
Το 1986 ιδρύθηκε η «Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος», με σκοπό τη διάδοση του έργου του και την υποστήριξη της ελληνικής χαρακτικής, και έδρα το σπίτι του στο Μετς, το οποίο μετατράπηκε σε μουσείο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Τάσσος (Αλεβίζος Αναστάσιος)


Βιογραφικό

(1914-1985)

Γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας το 1914 και πήρε τα πρώτα του μαθήματα σχεδίου στην Αθήνα από το ζωγράφο Γ. Κωτσάκη το 1927. Την περίοδο 1930 – 1939 σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών γλυπτική, ζωγραφική και χαρακτική με δασκάλους τους Θ. Θωμόπουλο, Ο. Αργυρό, Κ. Παρθένη και Γ. Κεφαλληνό, στο εργαστήριο του οποίου διετέλεσε και επιμελητής. Από τα χρόνια των σπουδών του, οργανώθηκε στο χώρο της Αριστεράς και αργότερα έγινε μέλος του ΕΑΜ Καλλιτεχνών.Την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης, χάραξε ξυλογραφίες για προπαγανδιστικό υλικό, και σχεδίασε αφίσες που κυκλοφορούσαν παράνομα και ανυπόγραφα. Στα πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας του, το σύνολο του έργου του, διαφοροποιείται μέσα από ενότητες ύφους και ανάλογες θεματικές επιλογές, που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες, εύκολα αναγνωρίσιμες, χρονικές περιόδους. Το μέσο με το οποίο εκφράστηκε σχεδόν αποκλειστικά ήταν η ξυλογραφία σε πλάγιο ξύλο, συνειδητή απόφασή του, που διαμόρφωσε σιγά σιγά το προσωπικό του ιδίωμα. Αργότερα, η γνωριμία του με το ζωγράφο και χαράκτη Δ. Γαλάνη το 1947, διευρύνει τους ορίζοντές του, και τον φέρνει σε επαφή με τη γαλλική χαρακτική και τις νεότερες ευρωπαϊκές τάσεις. Στην περίοδο 1946 – 1952, φιλοτεχνεί τα πρώτα του γυμνά, νεκρές φύσεις, πορτρέτα, τοπία, ανακαλύπτει τις δυνατότητες της χαλκογραφίας και αρχίζει να χρησιμοποιεί χρώμα στις συνθέσεις του. Τα χρόνια που ακολουθούν (1960 – 1967), αφαιρεί τα συμπληρωματικά στοιχεία από τις συνθέσεις του, και επικεντρώνεται περισσότερο στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής, που καταλαμβάνει πλέον, περίπου όλη την επιφάνεια των έργων του, ενώ εγκαταλείπει σταδιακά και το χρώμα. Έκανε 18 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε διεθνείς διοργνώσεις (Μπιενάλε Βενετίας 1950, Sao Paulo 1961) και στις περισσότερες Μπιενάλε Χαρακτικής (Λουγκάνο, Λιουμπλιάνα, Τόκιο, κ.α.). Παρουσίασε αναδρομικές εκθέσεις εν ζωή, το 1953 (εφ. Το Βήμα), 1964 (ΑΤΙ) και 1975 (Εθνική Πινακοθήκη). Μετά το θάνατό του (Αθήνα 1985), το έργο του εκτέθηκε αναδρομικά στη Εθνική Πινακοθήκη και στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το 1987.
Το 1986 ιδρύθηκε η «Εταιρεία Εικαστικών Τεχνών Α. Τάσσος», με σκοπό τη διάδοση του έργου του και την υποστήριξη της ελληνικής χαρακτικής, και έδρα το σπίτι του στο Μετς, το οποίο μετατράπηκε σε μουσείο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Τέτσης Παναγιώτης


Βιογραφικό

(1925-2016)

Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925 και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά το 1937. Το 1940, πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από το Γερμανό ζωγράφο και χαράκτη K. Frieslander, ενώ καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής του πορείας έπαιξε η γνωριμία του με το Δ. Πικιώνη και το Ν. Χατζηκυριάκο Γκίκα, τους οποίους θεωρούσε πραγματικούς δασκάλους του. Το 1943, ξεκίνησε να σπουδάζει ζωγραφική στο προπαρασκευαστικό τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο, και στη συνέχεια τον Κ. Παρθένη. Με υποτροφία του ΙΚΥ, συνέχισε τις σπουδές του, ως ελεύθερος σπουδαστής στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού, όπου σπούδασε και χαρακτική. Το 1951 έγινε επιμελητής στην έδρα Ελευθέρου Σχεδίου στην Αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το 1977 εξελέγη καθηγητής και το 1989 πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1993 έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1999 τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος. Στο έργο του ενδιαφέρεται για όλες τις θεματογραφικές περιοχές – ανθρώπινη μορφή και σκηνές της καθημερινότητας, προσωπογραφία και νεκρή φύση, μεμονωμένα πρόσωπα και ομάδες, την τοπιογραφία και τη μεγάλη σύνθεση. Σε όλες τις προσπάθειές του, παρέμεινε εξπρεσιονιστής, που όχι μόνο σχεδίαζε με το χρώμα, αλλά κατόρθωνε να μεταφέρει στη ζωγραφική επιφάνεια, όλο τον εσωτερικό χαρακτήρα και το εκφραστικό περιεχόμενο του χρώματος, χωρίς να θυσιάζει την οπτική πραγματικότητα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Τέτσης Παναγιώτης


Βιογραφικό

(1925-2016)

Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925 και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά το 1937. Το 1940, πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από το Γερμανό ζωγράφο και χαράκτη K. Frieslander, ενώ καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής του πορείας έπαιξε η γνωριμία του με το Δ. Πικιώνη και το Ν. Χατζηκυριάκο Γκίκα, τους οποίους θεωρούσε πραγματικούς δασκάλους του. Το 1943, ξεκίνησε να σπουδάζει ζωγραφική στο προπαρασκευαστικό τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο, και στη συνέχεια τον Κ. Παρθένη. Με υποτροφία του ΙΚΥ, συνέχισε τις σπουδές του, ως ελεύθερος σπουδαστής στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού, όπου σπούδασε και χαρακτική. Το 1951 έγινε επιμελητής στην έδρα Ελευθέρου Σχεδίου στην Αρχιτεκτονική σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το 1977 εξελέγη καθηγητής και το 1989 πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1993 έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1999 τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος. Στο έργο του ενδιαφέρεται για όλες τις θεματογραφικές περιοχές – ανθρώπινη μορφή και σκηνές της καθημερινότητας, προσωπογραφία και νεκρή φύση, μεμονωμένα πρόσωπα και ομάδες, την τοπιογραφία και τη μεγάλη σύνθεση. Σε όλες τις προσπάθειές του, παρέμεινε εξπρεσιονιστής, που όχι μόνο σχεδίαζε με το χρώμα, αλλά κατόρθωνε να μεταφέρει στη ζωγραφική επιφάνεια, όλο τον εσωτερικό χαρακτήρα και το εκφραστικό περιεχόμενο του χρώματος, χωρίς να θυσιάζει την οπτική πραγματικότητα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Τζεγιαννάκης Γεώργιος


Βιογραφικό

(1962)

Γεννήθηκε στα Χανιά το 1962 και είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος. Το έργο του, επηρεάζεται από το πλούσιο ελληνικό φώς και τον τρόπο με τον οποίο διαχέεται πάνω στις επιφάνειες των αντικειμένων επαναπροσδιορίζωντάς τα. Τον ενδιαφέρει η απόδοση της κίνησης με καθαρά ζωγραφικά μέσα, καθώς και η διατήρηση της φευγαλέας ζωντάνιας που προσφέρει το στιγμιαίο. Παίζει με τις υφές και την υλικότητα των αντικειμένων, για αυτό και σχεδόν αποκλειστικά χρησιμοποιεί την ελαιογραφία ως βασικό υλικό του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Πολάκης Γεώργιος


Βιογραφικό

Κίσαμος Χανίων 1879 – Χανιά 1951

Γεννήθηκε στην Κίσσαμο Χανίων το 1879. Σπούδασε ζωγραφική, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλο το Ν. Λύτρα. Ενώ την περίοδο 1900 – 1905 παρέμεινε στο Άγιον Όρος όπου μελέτησε την τέχνη της αγιογραφίας. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στα Χανιά όπου ασχολήθηκε και με τη διδασκαλία. Η κοσμική ζωγραφική του, εμφανίζεται ακαδημαϊκή, κλασικιστική και ρεαλιστική, ενώ στις θρησκευτικές παραστάσεις του, ακολουθεί το νεοαναγεννησιακό – ναζαρηνό ύφος. Φιλοτέχνησε προσωπογραφίες, τοπία, αγιογραφίες και φορητές εικόνες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Ράτσικας Δημήτρης


Βιογραφικό

(1946)

Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1946. Σπούδασε ζωγραφική, με δασκάλους τους Ν. Νικολάου και Γ. Μόραλη και ψηφιδωτό με την Ε. Βοϊλά. Συνέχισε τις σπουδές του, στην Ecole des Beuax Arts (1973 – 1979) στο Παρίσι, με το G. Singer στη ζωγραφική και το R. Licata στο ψηφιδωτό. Στις αρχές τις δεκαετίας του ’80 στράφηκε, παράλληλα με τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις, στις πανεπιστημιακές σπουδές, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στην πειραματική αισθητική. Σχεδιάζει με το χρώμα, με ελεύθερη και χυμώδη πινελιά, περιεκτική και καίρια στο χαρακτηρισμό των σχημάτων, πειστική στην απόδοση των μορφών και τη συμπερίληψη των λεπτομερειών σε μεγάλες φόρμες. Οι συνθέσεις του, κατά κανόνα μετωπικές, αναπνέουν με άνεση, δημιουργώντας χώρο και ρυθμό, στον οποίο υποτάσσονται τα επιμέρους στοιχεία του θέματος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»

Κυρμιζάκη Αγλαΐα


Βιογραφικό

(1904-1983)

Γεννήθηκε στα Χανιά. Ήταν εκπαιδευτικός, λαογράφος, ζωγράφος που πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα στις αγροτικές επαρχίες της Κρήτης, γεγονός που ευνόησε το έργο της για την καταγραφή και περισυλλογή κρητικών λαϊκών παραμυθιών, μύθων και τραγουδιών. Μέρος της συλλογής της δημοσιεύθηκε στον περιοδικό τύπο. Το ζωγραφικό της έργο μας αποκαλύπτει μία καλλιτέχνιδα με καλή γνώση των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών εξελίξεων και παρ’ όλη τη ρομαντική περιγραφικότητα των συνθέσεων της δεν παύει να εκφράζει μία περίοδο της Ελληνικής τέχνης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Ελένη Φουντουλάκη, «Εκδήλωση αφιέρωμα στην Αγλαΐα Κυρμιζάκη», Χανιώτικα Νέα, 2012, στον διαδικτυακό τόπο: haniotika-nea.gr

Τζωρτζίνης Παναγιώτης


Βιογραφικό

(1950)

Γεννήθηκε στη Μεσσηνία το 1950. Έκανε σπουδές ελευθέρου σχεδίου, στο εργαστήριο του Γ. Βογιατζή (1976 – 1977), ενώ πήρε και μαθήματα χαρακτικής από την Α. Κομιανού (1986). Η ζωγραφική του, συνδέεται με την παράδοση της βυζαντινής αγιογραφίας και των καλλιτεχνών της Γενιάς του ’30. Τα έργα του, είναι εμπνευσμένα κυρίως από την αρχέγονη σχέση του ανθρώπου με τη γη, και παρουσιάζουν ανθρώπινες μορφές και νεκρές φύσεις, ενταγμένες σ’ένα φανταστικό, σχεδόν σουρεαλιστικό χώρο. Η ζωγραφική επιφάνεια, εμπλουτίζεται με πλήθος παραπληρωματικών θεμάτων, που είναι συγχρόνως και φορείς συμβολικών υπαινιγμών. Τα χρώματα που κυριαρχούν στους πίνακές του, είναι το κόκκινο, το μπλέ, το χρυσό και τα γαιώδη, ενώ συχνά τα έργα του δημιουργούν την ψευδαίσθηση χαρακτικών, λόγω της χρήσης απειράριθμων γραμμώσεων για την απόδοση των τονικών διαβαθμίσεων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

  • Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών 16ος – 20ος Αιώνας, εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ»
Page 8 of 15
1 6 7 8 9 10 15